Ἐπίκουρος Ἡροδότῳ χαίρειν.

35 Τοῖς μὴ δυναμένοις, ὦ Ἡρόδοτε,
ἕκαστα τῶν περὶ φύσεως^I ἀναγεγραμμένων ἡμῖν ἐξακριβοῦν
μηδὲ τὰς μείζους τῶν συντεταγμένων βίβλους
διαθρεῖν
ἐπιτομὴν τῆς ὅλης πραγματείας^II
εἰς τὸ κατασχεῖν τῶν ὁλοσχερωτάτων γε δοξῶν
τὴν μνήμην ἱκανῶς
αὐτὸς παρεσκεύασα,
ἵνα παρ' ἑκάστους τῶν καιρῶν
ἐν τοῖς κυριωτάτοις^III βοηθεῖν αὑτοῖς δύνωνται,
καθ' ὅσον ἂν ἐφάπτωνται τῆς περὶ φύσεως θεωρίας.

καὶ τοὺς προβεβηκότας δὲ ἱκανῶς
ἐν τῇ τῶν ὅλων^IV ἐπιβλέψει

τὸν τύπον^V τῆς ὅλης πραγματείας

τὸν κατεστοιχειωμένον

δεῖ μνημονεύειν·

τῆς γὰρ ἀθρόας ἐπιβολῆς^VI

πυκνὸν δεόμεθα,

τῆς δὲ κατὰ μέρος οὐχ ὁμοίως.

36 Βαδιστέον μὲν οὖν καὶ ἐπ' ἐκεῖνα συνεχῶς,

ἐν <τε> τῇ μνήμῃ τὸ τοσοῦτο ποιητέον

ἀφ' οὗ ἥ τε κυριωτάτη ἐπιβολὴ

ἐπὶ τὰ πράγματα ἔσται

καὶ δὴ καὶ τὸ κατὰ μέρος ἀκρίβωμα^VII πᾶν

ἐξευρήσεται,

τῶν ὁλοσχερωτάτων τύπων

εὖ περιειλημμένων καὶ μνημονευομένων·

ἐπεὶ καὶ τοῦ τετελεσιουργημένου

τοῦτο κυριώτατον τοῦ παντὸς ἀκριβώματος γίνεται,

τὸ ταῖς ἐπιβολαῖς ὀξέως δύνασθαι χρῆσθαι,

ἑκάστων πρὸς ἁπλᾶ στοιχειώματα

καὶ φωνὰς^VIII συναγομένων^IX.

οὐ γὰρ οἷόν τε[1] τὸ πύκνωμα

τῆς συνεχοῦς τῶν ὅλων περιοδείας

εἰδέναι μὴ δυνάμενον

διὰ βραχεῶν φωνῶν ἅπαν ἐμπεριλαβεῖν ἐν αὑτῷ

τὸ καὶ κατὰ μέρος ἂν ἐξακριβωθέν.

37 Ὅθεν[2] δὴ πᾶσι[3] χρησίμης οὔσης

τοῖς ᾠκειωμένοις φυσιολογίᾳ^X τῆς τοιαύτης ὁδοῦ,

παρεγγυῶν τὸ συνεχὲς ἐνέργημα ἐν φυσιολογίᾳ

καὶ τοιούτῳ μάλιστα ἐγγαληνίζων τῷ βίῳ

ἐποίησά σοι καὶ τοιαύτην τινὰ ἐπιτομὴν

καὶ στοιχείωσιν τῶν ὅλων δοξῶν.

Πρῶτον μὲν οὖν

τὰ ὑποτεταγμένα τοῖς φθόγγοις,

ὦ Ἡρόδοτε, δεῖ εἰληφέναι,

ὅπως ἂν τὰ δοξαζόμενα ἢ ζητούμενα

ἢ ἀπορούμενα ἔχωμεν εἰς ταῦτα ἀναγαγόντες ἐπικρίνειν[4],

καὶ μὴ ἄκριτα πάντα ἡμῖν <ἴῃ> εἰς ἄπειρον ἀποδεικνύουσιν ἢ κενοὺς φθόγγους ἔχωμεν.

38 ἀνάγκη γὰρ τὸ πρῶτον ἐννόημα^XI

καθ' ἕκαστον φθόγγον βλέπεσθαι

καὶ μηθὲν ἀποδείξεως προσδεῖσθαι,

εἴπερ ἕξομεν τὸ[5] ζητούμενον

ἢ ἀπορούμενον καὶ δοξαζόμενον ἐφ' ὃ ἀνάξομεν.

Ἔτι τε κατὰ τὰς αἰσθήσεις δεῖ

πάντα τηρεῖν

καὶ ἁπλῶς τὰς παρούσας ἐπιβολὰς εἴτε διανοίας

εἴθ' ὅτου δήποτε τῶν κριτηρίων^XII,

ὁμοίως δὲ καὶ τὰ ὑπάρχοντα πάθη,

ὅπως ἂν καὶ τὸ προσμένον

καὶ τὸ[6] ἄδηλον^XIII ἔχωμεν

οἷς σημειωσόμεθα.

Ταῦτα δεῖ διαλαβόντας

συνορᾶν ἤδη

περὶ τῶν ἀδήλων·

πρῶτον μὲν ὅτι οὐθὲν γίνεται ἐκ τοῦ μὴ ὄντος.